Van Pinkpopartiest tot afwasser, en weer terug als finalist bij The Voice of Holland:
geen enkele Nederlandse artiest heeft zo’n grillige carrière achter de rug als Erwin
Nyhoff.
You still think that I need you You still think that I love you You still think that I want you
But I’m gonna leave
Met deze tekst verovert Erwin Nyhoff in het begin van de jaren negentig de Nederlandse
poppodia. Het nummer You still think wordt een nederpop-klassieker en een enorme
radiohit. Nyhoff is op dat moment frontman van The Prodigal Sons; met de debuutplaat
Wine of Life (1993) toert de band langs alle belangrijke poppodia, inclusief Pinkpop en
Lowlands. Nyhoff speelt in het voorprogramma van Pearl Jam en Alanis Morissette en
wordt tot twee keer toe uitgenodigd op het Amerikaanse South by Southwest-festival in
Austin, Texas. Een tweede plaat volgt, evenals nieuwe singles. The Prodigal Sons geven,
in wisselende bezetting, honderden optredens in Nederland. Maar dan zijn The Prodigal
Sons uitgespeeld. De rek is eruit.
Nyhoff gaat verder als soloartiest, met een slechts gitaar en een nieuwe plaat: Take your
time. Opgenomen in Amerika, bij een grote platenmaatschappij, Warner. Geproduceerd
door Richard Dodd, iemand die daarvóór werkte met onder meer met Bob Dylan, George
Harrison, Freddie Mercury en Johnny Cash. Maar net als die plaat gelanceerd wordt,
besluit de Amerikaanse organisatie om alle Nederlandse artiesten de laan uit te sturen.
Ilse de Lange, Krezip, Postman: allemaal zitten ze ineens zonder platenmaatschappij. En
het (bejubelde, recensenten zijn zéér enthousiast) soloproject van Erwin Nyhoff raakt in
de vergetelheid.
Om het hoofd boven water te houden, neemt Nyhoff – tussen het spelen door, want
Nyhoff is altijd blijven optreden – allerhande baantjes aan. Om vier uur in de ochtend
brengt hij kranten rond aan krantenbezorgers. Hij wordt afwasser in de keuken van een
bedrijfsrestaurant van een vrachtwagenbouwer. Als tijdens die periode een
buitenlandse delegatie op bezoek komt bij het bedrijf, zorgt Nyhoff voor muziek tijdens
het diner – om nadien de vaat van de gasten af te wassen.
Dit moet anders, beslist Nyhoff. Vanaf dat moment neemt hij alles in eigen hand, inclusief
de boekingen voor zijn concerten.
Hij belt concertzalen, waar hij voorheen met zijn band optrad. Hij belt cafés. Hij komt in
het vizier van een stichting die het dialect uit zijn streek wil promoten. En overal speelt
hij de tent plat. Met covers van the Beatles of the Stones, of nummers in dialect. Oud
werk, uit de tijd van the Prodigal Sons. Of een nieuw liedje – na twintig jaar optreden is
zijn repertoire eindeloos. Nyhoff treedt op met voormalig Rolling Stones-gitarist Mick
Taylor, en schrijft muziek met hem. Langzaam krabbelt Nyhoff op. Door overal (feesten,
cafés, festivals, bruiloften) op te treden, kan hij weer leven van de muziek. En iedereen
die hem ziet optreden vraagt zich af: waarom is die man met die gitaar niet
wereldberoemd in Nederland?
Dat laatste zal niet lang meer op zich laten wachten, als Nyhoff besluit zich te kandideren
voor de tv-talentenjacht The Voice of Holland. Zijn cover van Bruce Springsteen’s The
River zorgt ervoor dat de hele jury binnen enkele seconden dolgraag met hem wil
werken. Nyhoff kiest Angela Groothuizen als begeleider en samen behalen ze de finale.
3,6 miljoen (3.600.000!) mensen zien hem de klassieker Nights in White Satin van The
Moody Blues vertolken. Nyhoff wint de finale niet, maar een nieuwe generatie
muziekliefhebbers heeft hem in de armen gesloten. De originele uitvoering van The River
behaalt dat jaar voor het eerst de Top 10 in de Top 2000 van Radio 2.
Het monstersucces van The Voice of Holland brengt hem opnieuw langs alle plekken in
Nederland. Hij blijft als solo-artiest (met slechts een gitaar) optreden in cafés, op
bruiloften en bij feesten – met piepkleine podia heeft hij inmiddels oneindig veel
ervaring opgedaan.
Maar de afgelopen jaren reisde Nyhoff (al dan niet met eigen band) ook weer langs
grotere podia in zowel het club/festival als theatercircuit. Concerten op Nederlands
grootste festival De Zwarte cross, in Koninklijk theater Carré en in poptempel Paradiso,
Amsterdam. Hij deed verschillende succesvolle theatertournee’s, zoals “Woodstock The
Story”, “ In the Footprints of Springsteen”, “Kings of Rock’N’Roll”, “Dire Straits –Brothers
in arms” , “Bruce Springsteens – Born in the USA”, “Crossing the borders –Symfo
Classics” en “Legends from Heaven”
Tevens kreeg hij de hoofdrol in “Muskee,so, many roads”, een muziektheatervoorstelling
over het leven van Nederlands grootste blueslegende Harry Muskee, voorman van Cuby
& The Blizzards. Hierin maakte Nyhoff ook zijn debuut als acteur. Tijdens deze reeks
voorstellingen werd Erwin gebeld door Johan Derksen om mee te gaan met zijn
theatertournee “ The Sound of The Blues & Americana” .
In 2023-24 tourt Nyhoff met een 10-koppige band door Nederland met “Elvis The Music”
waarin hij zijn grote held Elvis Presley eert. Daarnaast brengt hij in die periode een
muzikale hommage aan Nederpop en blueslegende Harry Muskee (Cuby&The Blizzards)
Samen met o.a. Cuby’s gitarist Erwin Java en Sean Webster (beiden bekend van Vandaag
Inside) in de theatertour “Cuby’s Blues”.
In 2024 gaat Erwin verder met het eren van muziek-iconen en legendes van de
popmuziek en staat de nieuwe theatertour ‘Legends from Heaven’ op stapel.
‘I’m gonna leave’ zong The Prodigal Son in zijn jaren-negentig-hit You still think. Twintig
jaar later weten we: deze verloren zoon gaat ons nooit verlaten. Erwin Nyhoff komt
altijd weer terug.